Η πολιορκία του κάστρου της Λιβαδειάς
Σε λόφο νότια από την Λιβαδειά βρίσκεται το κάστρο της ,το οποίο έμελλε να στεγάσει για 17 μέρες τους Λειβαδίτες που δεν υπέκυψαν στον Χατζή Μαχμούτ αγά και αρνήθηκαν να δηλώσουν υποταγή ακόμη και αν αυτή συνοδεύονταν από αμνηστία. Λίγοι εγκατέλειψαν την πόλη όπως τους συμβούλεψε ο Ανδρούτσος .Ενώ στις 10 Ιουνίου κλείνονται στο κάστρο 2000 Λειβαδίτες ,άρχοντες ,γυναικόπαιδα και αρματωμένοι .Όσοι μένουν στην Λιβαδειά σφάζονται και καίγονται .
Στον πύργο της ώρας στοιβάζονται σε πυραμίδα τα κεφάλια των σκοτωμένων για να αποθαρρύνουν τους κλεισμένους στο κάστρο Λειβαδίτες, στους οποίους και θα κατευθυνόντουσαν ενώ ο Ανδρούτσος με τουφεκιές δείχνει ότι δεν τους έχει ξεχάσει. Οι Τούρκοι αποκλείουν από όπου είναι δυνατό το κάστρο. Όμως τα ελληνικά τουφέκια τους κρατούν σε απόσταση .Ο Ομέρ Βρυώνης χτυπάει με δύο κανόνια ωστόσο δεν καταφέρνει να προκαλέσει ζημιά στο τείχος αλλά σκοτώνει κάποιους Λειβαδίτες. Εκείνοι είναι αποφασισμένοι να αντισταθούν ως θανάτου .Ωστόσο η κατάσταση είναι αρκετά δυσχερής αφού λόγω του ξαφνικού εγκλεισμού τους δεν πρόλαβαν να πάρουν ούτε αρκετά τρόφιμα ούτε πολεμοφόδια. Το ηθικό των κλεισμένων Λειβαδιτών αναπτερώνεται με το μήνυμα που απέστειλε ο Ανδρούτσος μέσω του Νικολό Καρφίτσα για την βοήθεια που ανέμενε.
Ανδρούτσος και Μοραΐτες καταστρώνουν σχέδιο για να βοηθήσουν, ωστόσο με θλίψη οι κλεισμένοι Λειβαδίτες παρακολουθούν την ατυχία τους να βρεθούν αντιμέτωποι με Τούρκους. Η κατάσταση μέρα με την μέρα δυσχέραινε περισσότερο και αμφιλεγόμενο ήταν το αν θα ήταν εφικτό να επιβιώσουν μια ακόμη εβδομάδα. Μάλιστα πρότειναν την έξοδο ως μόνη δυνατή λύση. Για δεύτερη φορά προσπαθούν με αντιπερισπασμό να βοηθήσουν τους Λειβαδίτες να φύγουν, όμως τα παλικάρια του Γκούρα μπερδεύουν τους αρματωμένους Έλληνες με Οθωμανούς και προκαλείται σύγχυση.Άρα για δεύτερη φορά προκύπτει εμπόδιο στην σωτηρία τους.
Οι αποτυχίες που ακολουθούν δεν αποθαρρύνουν τους Λειβαδίτες αλλά βασίζονται στις δικές τους δυνάμεις και αμύνονται ηρωικά. Το κάστρο μένει άπαρτο λόγω των καριοφιλιών. Όλες οι έφοδοι των Τούρκων αποτυγχάνουν λόγω της γενναίας αντίστασης των Λειβαδιτών. Έτσι στέλνουν συνέχεια προτάσεις υποταγής .Οι Λειβαδίτες όμως συνεχίζουν να αρνούνται ακόμη και αν η κατάστασή τους ήταν τραγική .
Το κάστρο έκλεινε μέσα ζωντανά πτώματα. Οι τροφές που είχαν προλάβει να πάρουν έφταναν για τους μισούς για μια εβδομάδα και εκείνοι είχαν περάσει πάνω από δέκα μέρες. Μάλιστα, με κάποιες ρίζες και αγριόχορτα προσπαθούσαν να ξεγελάσουν την πείνα τους. Το νερό είχε τελειώσει από τις πρώτες μέρες και έτσι οι ίδιοι έβρεχαν τα στεγνά χείλη τους με λασπόνερο και από τα ίχνη νερού που είχαν μείνει στην στέρνα του κάστρου .Πουθενά δεν έβρισκαν να ισκιώσουν και να προφυλαχτούν από την ανυπόφορη ζέστη . Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί μια μεταδοτική αρρώστια της εποχής, η ελονοσία ,η οποία αφάνισε όλους τους αδύναμους οργανισμούς. Μέρα δεν υπήρχε που να μην χρειαζόταν να θάψουν κάποιον.
Έτσι, αποφασίζουν να παραδοθούν, όμως ενώ κατεβάζουν την πύλη ο Παλάσκας τους κάνει νεύμα που έδειχνε ότι είχαν πάρει μια λάθος απόφαση και οι ίδιοι τη ξανακλείνουν .Μάλλον ήθελε να τους προστατεύσει από σφαγές που ίσως ακολουθούσαν.
Γι αυτό αποφάσισαν ότι η πιο σωστή απόφαση θα ήταν η έξοδος τους .Και έτσι και έγινε στις 28 Ιουνίου εγκατέλειψαν όσοι μπορούσαν το κάστρο και έγινε η πολυπόθητη έξοδος. Οι απώλειες σε βάρος των Ελλήνων ήταν μηδαμινές, ενώ οι αδύναμοι που μείνανε μέσα δεν σκοτώθηκαν παρά μόνο δήλωσαν υποταγή.
Χαμπίπη Λυδία Γ4
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1.Ι.Ε.Ε. τομ.ΙΒ’
2.Τ. Λάππα,Λιβαδειά και Λιβαδείτες το ‘21